Vincent Malloy, siyah beyaz bir animasyon. Tim Burton ile Rick Heinrichs’in birlikte yaptıkları 1982 tarihli bu film aynı zamanda Tim Burton’un ilk filmi. Filmin senaryosunu da Tim Burton’un manzum bir öyküsü oluşturuyor. 6 dakika 25 saniyelik bu kısa film bizi, Vincent Price olmak isteyen yedi yaşındaki uysal Vincent Malloy’un asi gölgesiyle tanıştırıyor. Filmi önemli kılan bir başka özellik ise bizzat Vincent Price tarafından seslendirilmiş olması. Ben Vincent Price’ı bu film ve seslendirme sayesinde tanıdım. Açıkçası şimdilik bütün bilgim IMDB ve Wikipedia’da yazdığı kadar. Nefis bir ses ve nefis bir seslendirme.
Vincentİyi seyirler, iyi okumalar…
Vincent Malloy yedi yaşında Her zaman pek uslu, pek aklı başında
Bu yaşta bu anlayış, incelik her işinde Ama işe bak, Vincent Price olmak peşinde
Ne kardeşini dert eder ne kedileriyle köpeğini Gerçi örümcek ve yarasayla doldurmak ister evini
Böyle bir evde kendi icadı korkulara dalabilirdi Karanlık dehlizlerde kahrıyla başbaşa kalabilirdi
Teyzesini hiç üzmez, hiç de çıkmaz sözünden Ama mumyalayıp müzesine koymak geçer gözünden
Deneme tahtası olmuştu köpeği Abercrombie Yaratmayı umuyordu korkunç bir zombi
Böylece korkunç zombi köpeğini yanına alıp Kurbanların peşine düşebilirdi Londra sisine dalıp
Kafasında hep karanlık suçlar kurmazdı Resim yapıp okumaktan da geri durmazdı
Arkadaşları okurken Cin Ali ve Çalışkan Arı Edgar Allen Poe oldu Vincent’in gözde yazarı
Ürkütücü bir hikâye okurken bir gece Okuduğu bir cümle döndürdü yüzünü kirece
Dayanılmaz korkunç bir haber almıştı Güzel karısı diri diri toprak altında kalmıştı
Emin olmak için gidip kazdı mezar toprağını Oysa dağıtmıştı annesinin çiçek yatağını
Odasına gönderdi Vincent’i annesi Anladı ki sürgün yeriydi bu hüküm kulesi
Ömrünü geçirmeye mahkûmdu bakmadan yaşına Güzel karısının portresiyle kalmıştı bir başına
Kapanmışken kabrine, çılgın ve yalnız Vincent’in annesi odasına daldı apansız
“Dışarı çıkabilirsin,” dedi, “istersen eğer, Bugün hava çok güzel ve oynamaya değer”
Ağzını açtı Vincent ama yoktu konuşacak hali Yılların yalnızlığından kalmamıştı mecali
Kalemiyle bir şeyler karaladı bir parça kağıda, “Bu evin esiriyim ben ve çıkamam buradan asla”
“Ne ölüsün ne de esir,” dedi annesi; “Oynadığın bütün oyunlar kendi kafanın sesi
Vincent Price değilsin sen, Vincent Malloy’sun Ne mahkûmsun ne deli, sadece bir çocuksun
Yedi yaşındasın ve benim oğlumsun Dışarı çık ve oyna, eğlencen gerçek olsun.”
Öfkesi geçmişti artık, odadan salona çıkarken Ve Vincent yavaşça sırtını duvara yaslarken
Bükülmeye, titremeye, çatlamaya başladı oda Ürkütücü çılgınlığı zirveye ulaştı sonunda
Abercrombie’yi gördü, zombi kölesini Ve mezarın derinlerinden duydu karısının sesini
Seslendi tabutundan ve buyurdu korkunç istekler Çatlayan duvarlardan uzandı iskelet eller
Hayatındaki tüm korkular rüyalarından taştı Ve dehşet çığlıkları deli kahkahasını aştı
Delilikten kaçmak için kapıya uzandı Ama güçsüz ve ölgün yere kapandı
Kırık dökük ve pek cansızdı sesi “Kuzgun”dan okurken bir Edgar Allen Poe dizesi
“ruhum ki o gölgeden sızan ve yerde yüzer gibi uzanan kaldırılacak mı ayağa? Bir daha asla…”
